Joop van Wees

‘Door de jaren heen ben ik op veel plekken geweest, maar voor mij is er geen andere plek op aarde waar ik me zo thuis voel als hier.’

Tegenover mij zit een man die trots is op zijn roots. Als echte Wijchenaar geniet hij van het dorp dat hem zo lief is. ‘Ik heb het zien veranderen van een kleine kern tot de middelgrote plaats zoals die nu is. Mijn geboortehuis stond op de Elstweg. Daar, dicht in de buurt van het centrum, heb ik een fijne jeugd gehad. Ik was een ondeugend kind. Ik hield van kattenkwaad, maar ik heb nog nooit iets kapot gemaakt.’ Joop grijnst van oor tot oor. ‘De jeugd van tegenwoordig is harder. In mijn ogen is iedereen meer op zichzelf en minder begaan met de mensen om zich heen’, Joop klinkt een paar tellen iets verbitterd. ‘In mijn tijd kende je de volledige buurt op je duimpje. De deur stond altijd open. Dat is tegenwoordig wel anders’. Zijn blik staat nog steeds wat somber, maar al snel klaart hij weer op.

‘Na mijn schooltijd ben ik als automonteur aan de slag gegaan. Via het transportbedrijf van mijn oom kwam ik voor het eerst met vrachtwagens in aanraking. Als elektromonteur kon ik mezelf aardig uitleven op de elektrische kronen die de grote jongens van die tijd nog hadden. Na jarenlang sleutelen werd ik op een dag gevraagd om zelf te gaan rijden.’

Joop vertelt honderduit over de vele reizen die hij heeft gemaakt. Het was een periode waarin hij aardig wat belevenissen heeft opgedaan. ‘Het was een relaxte baan’, zegt hij mijmerend. ‘Urenlang heb ik alleen in de cabine doorgebracht. Het waren lange dagen, maar ik heb me nog nooit een seconde verveeld.

Als internationaal chauffeur kwam ik geregeld in Scandinavië, Italië en Spanje, maar ook landen als Zwitserland en Duitsland lagen op de route. Hier kon je toen nog vrij rijden’, legt hij uit. ‘Om me heen keek ik zo de wijde wereld in. Nog een groot bijkomend voordeel, er waren daar een stuk minder controles.’ Hij kijkt me veelbetekenend aan. ‘Weken van 80 tot 100 uur waren heel gebruikelijk’, vervolgt hij zijn verhaal. ‘Er waren momenten waarop de slaap opeens toesloeg. Dan deed ik het raam open, zette de radio harder en zong ik mee met de muziek. Op die manier kon ik er weer een paar uur tegenaan.

De allermooiste ritten waren naar Holstebro, in het noorden van Denemarken. Bij dit soort reizen was het een waanzinnige kick als ik achteraf kon terugkijken op een rit waarbij alles goed was verlopen. Echter hoe gek ik ook was op mijn werk, er zat ook een keerzijde aan. In al deze uren op de weg heb ik de nodige ongelukken meegemaakt. Ik heb dingen gezien die je niemand toewenst.’ Om zijn woorden kracht bij te zetten, schudt hij langzaam zijn hoofd van links naar rechts. ‘Dikwijls heb ik de vrachtwagen langs de kant van de weg gezet om slachtoffers te helpen in de hoop op een overlevende. Helaas mocht dit niet altijd baten.’ Dan veert hij iets op en zegt hij een stuk opgewekter: ‘Het mooiste aan dit beroep, daarentegen, zijn de vele ontmoetingen. In wegrestaurants en op de parkeerplaatsen heb ik tal van mensen gesproken. Ieder met zijn eigen verhaal en bestemming. Het was ook zo mooi om te zien hoe mensen onderweg reageerden als ik met mijn vrachtwagen passeerde. Ouders met kinderen die stil gingen staan om te zwaaien. Het toverde dikwijls een lach op iemands gezicht.

Ik heb tot mijn 48^ste met liefde gereden. Een hartinfarct heeft er helaas voor gezorgd dat ik thuis kwam te zitten. Het sleutelen zit nog steeds in mijn bloed. Zodra ik kan ga ik achter in de schuur met elektra aan de slag. Hier hoop ik nog lang van te mogen genieten. Ook van alle dingen met Annie hoor’, zegt hij er vlug achteraan. Vanuit mijn ooghoeken zie ik een vriendelijk ogende vrouw in de deuropening verschijnen. Ik geef beiden een hand en samen lopen ze de koude buitenlucht in. Ik bedenk me dat ik er nog niet eerder bij stil heb gestaan hoe veelzijdig het beroep van een internationaal vrachtwagenchauffeur eigenlijk is. Tevreden sla ik mijn aantekeningenboek dicht.

Tekst: Sandy Theunissen; www.jouwtekstschrijver.nl

Foto: Henk Hulshof ; www.henkhulshof.com