Karakterportret Henk Peereboom
Hoe zal het leven eruitzien als iedere dag hetzelfde is? Alle dagen van het jaar bestaan uit een opeenstapeling van een reeks vooraf bepaalde handelingen. De enige variatie is de invulling van de momenten die van tevoren nog niet zijn ingevuld. Zo ziet, in een notendop, het leven van Henk Peereboom eruit. De dagen beginnen en eindigen altijd met dezelfde rituelen. Tussendoor geeft hij, afhankelijk van de dag, een vast patroon aan de invulling.
Wie nu denkt dat zijn leven saai is, die heeft het goed mis.
Enkele maanden geleden trof ik hem aan in de bibliotheek. Hij zat daar verzonken in de krant. Naast hem stond een schoteltje met een appel erop. Behoedzaam sneed hij er stukje voor stukje een partje af en stopte die in zijn mond. Fascinerend om te zien hoe deze man daar volkomen in zijn element zat te genieten van zijn krant en de stukjes fruit. Het straalde rust uit.
Bij onze tweede ontmoeting vertelt Henk dat hij iedere dag op hetzelfde moment een appel eet. Ongeacht waar hij is of wat hij doet, er gaat standaard een appel mee in zijn tas.
De ochtenden beginnen punctueel. Om 7 uur staat hij naast zijn bed. Vervolgens lucht hij het beddengoed. Dan zet hij water op voor zijn dagelijkse bordje pap. Ondertussen wast hij zich en bereid hij zijn tai chi-les voor. Henk vertelt mij dat hij deze Chinese vechtkunst beoefent voor zijn houding. ‘Mijn motoriek is een aandachtspunt en niks gaat gedachteloos. Zodra de bewustwording verslapt moet ik gaan opletten.’ Hij kijkt me vriendelijk aan en weer voel ik de rust die hij uitstraalt. ‘Om half 8 begint de tai chi en daarna eet ik mijn ontbijt.’
Ik vraag hem hoe hij zijn leven tot nu toe heeft ervaren.
‘Met mijn leeftijd van 78 jaar heb ik de oorlog nog heel bewust meegemaakt. Zo herinner ik me bijvoorbeeld nog steeds het geluid van glasgerinkel tijdens de bombardementen. Bij de buren zat een gat in de heg waar we doorheen konden vluchten als de Duitsers kwamen. De bevrijding was een ongelofelijke gebeurtenis. Op de dag van de bevrijding liep ik aan de hand van mijn vader op de muziek en het gejuich af. Als ik mijn ogen sluit dan zie ik de Amerikanen zo weer zwaaiend over de brug aan komen lopen. Het was een prachtige dag.’ Zijn blik staat even afwezig. Zonder zijn ogen te sluiten, is hij in gedachte toch weer bij dat ene, bijzondere moment.
Na een korte stilte vervolgt hij zijn verhaal. ‘Ik ben er eigenlijk wel trots op om een oorlogskind te zijn. Het heeft me ook veel goeds gebracht. Ik ben dankbaar voor alles wat me in het leven gegeven is. Ik heb geleerd tevreden te zijn met niets. De grootste genietmomenten zijn vooral de kleine dingen van alledag.’ ‘Zoals het kunnen genieten van de dagelijkse appel’, zeg ik. Henk knikt. ‘Ja dat en nog meer van dat soort eenvoud. Mijn mooiste jeugdherinnering is de opkomst van de radio. Urenlang zat ik dan in een stoel te luisteren. Het haperde en kraakte, maar zodra de radio aanging stond de wereld voor heel eventjes stil. Mijn ouders dronken dan kopjes Buisman die ik dan voor ze mocht zetten. Die geur vergeet ik nooit meer. Ja er was niks, maar we genoten van alles.’ Ik zie een bescheiden glimlach om zijn mond.
‘Ik ben opgegroeid in Maastricht, dichtbij de mergelgrotten. Na wat jaren Heerlen en Venlo kwam ik voor mijn werk in Tiel terecht. Later ben ik samen met mijn vrouw in Appeltern gaan wonen. Door het wandelen van de Vierdaagse heb ik de omgeving van Nijmegen leren kennen. Ik ben op latere leeftijd weer gaan studeren en verhuisd naar Wijchen.
Na de scheiding in 1984 ben ik alleen gebleven. Ik ben altijd al een einzelgänger geweest. Het alleen leven past bij mij. Ik bewandel bewust mijn eigen pad. Je bepaalt uiteindelijk toch zelf de weg en de kracht put ik uit mijzelf. Dit komt me ook goed van pas bij mijn sportieve uitdagingen. De pelgrimsroute, Santiago de Compostella, heb ik bijvoorbeeld in één keer gelopen. Mijn Katholieke opvoeding heeft hierbij ook een belangrijke rol vervuld. Het geloof voelt voor mij als een vorm van verbintenis. Meer heb ik niet nodig.
Eenzaam voel ik me nooit. Ik heb voldoende vrienden en reis met de trein het hele land door. Aan het dialect hoor ik waar ik ben. De dagelijkse structuur geeft me houvast en het leven is goed zo. Ik ben gelukkig, maar met niks in het bijzonder.’ Met deze wijze woorden eindigen we het gesprek.
Eenvoud siert de mens. Ik weet nu wat ze hiermee bedoelen.
Tekst: Sandy Theunissen; www.jouwtekstschrijver.nl
Foto: Henk Hulshof
0