Albert Barsch

‘Het mooie van muziek is dat het je op vele manieren kan raken. De voorkeur is heel persoonlijk, maar de saamhorigheid is in iedere muzieksoort gelijk.’

Albert zit voor me op een kruk als hij zijn verhaal begint te vertellen.

‘Als 7- jarige jongen kwam ik voor het eerst in aanraking met de accordeon. Tijdens de wekelijkse boodschappen ging ik steevast met mijn moeder mee. Niet om de kaakjes, maar voor de muziek.’ Hij geeft me een knipoog. ‘Terwijl mijn moeder de kruidenierswaren bij elkaar verzamelde, verbleef ik bij restaurant Rutex. Daar speelde in die tijd een Jazzcombo. Vanaf de rand van het podium absorbeerde en inhaleerde ik voor het eerst de klanken van dit wonderlijke instrument. Een ding wist ik zeker: ‘Dit wil ik ook!’ In zijn ogen zie ik voor heel even weer die jongen van toen.

Albert vertelt verder..

‘Op mijn 6de ging ik bij een koor en nog geen jaar later begon ik met spelen. Ik ging bij een accordeonvereniging en kreeg privéles. Met een groep van 60 kinderen studeerden we stukken in en gingen we op concours. Uniek in die tijd, want we crosten tijdens deze tripjes half Nederland door. Op mijn 14^de ging ik zelfs mee met groepsreizen. Met een bus vol bejaarden reisden we af naar Volendam. Onderweg speelde ik bekende wijsjes. Ik zie het nog voor me.’ Breed grijzend vertelt hij: ‘Staand in het gangpad, spelend op mijn accordeon. De hele bus zingt uit volle borst mee en ik ondertussen maar hopen dat de buschauffeur de touringcar goed op de weg kon houden.’

‘De liefde voor dit unieke toetsinstrument is nooit meer weggegaan. Of het nu licht klassieke muziek is, schippersliedjes of smartlappen zijn. Het is een prachtig geluid om te horen. Zeer populair in de jaren ’70, maar nu nog steeds geliefd. Momenteel begeleid ik een Schipperskoor in Grave en een Smartlappenkoor in Venlo. Daarnaast speel ik maandelijks bij Liederentafels in en rondom Wijchen. Op zo’n avond komen er in Sterrebosch zo’n kleine honderd mensen bij elkaar. Iedereen krijgt een boek vol songteksten. In het begin zie je sommigen nog afwachtend kijken. De nieuwelingen zijn vastberaden om nog geen noot te zingen. Echter zodra ik begin te spelen werkt het aanstekelijk. Binnen de kortste keren krijg ik de hele zaal mee. Muziek verbroedert. Al dikwijls heb ik mogen ervaren dat er zieke mensen in de zaal zaten. Na afloop vertelden ze me dan dat ze zo ontzettend hadden genoten. Het gevoel van saamhorigheid en de afleiding van het zingen zorgt ervoor dat ze alles even los kunnen laten.’ Ik kijk hem glimlachend aan.

Albert vertelt dat zijn accordeon voor hem aanvoelt als een foto. ‘We hebben al zo veel samen beleefd. Het is een bak vol herinneringen. Sinds ik gestopt ben met het werken als vrachtwagenchauffeur, reis ik nog steeds. Samen met een troubadour heb ik al op vele festivals mogen spelen. Met hem had ik een uniek verwantschap. Daar kan niks of niemand tegenop. Vele avonden hebben we samen doorgebracht. De accordeon, gitaarmuziek, zang en whisky. Meer hadden we niet nodig. Vorig jaar is hij met Pasen plotseling overleden. Vandaag zou hij jarig zijn geweest. Ik mis hem nog iedere dag.’ Albert kijkt even van me weg en ik zie dat het hem raakt.

Dan vervolgt hij zijn verhaal.  ‘Zoals ik al zei’, hervat hij zich dapper. ‘De accordeon betekent alles voor me. Dagelijks gaat hij met me mee. Mensen in mijn omgeving weten niet beter dan dat het mijn vaste compagnon is. De enige momenten dat hij thuis blijft staan is gedurende mijn wandeltochten. Dan wordt hij ingeruild voor de mondharmonica. Dat loopt toch een stuk lichter.’ Er verschijnt een lach op zijn gezicht.

‘De laatste jaren speel ik veel in de Weegbree en andere bejaardentehuizen in Wijchen. Als accordeonist kan ik veel voor een ander betekenen. Het is zo waardevol om te mogen doen. Zo was er eens een demente vrouw waarvoor ik mocht spelen. Ik speelde een Franse chanson. Halverwege het lied begon zij opeens heel hard te huilen. Het lied herinnerde haar aan de tijd die zij in Parijs had gewoond. De vrouw bleek in haar jonge jaren namelijk een danseres te zijn geweest in de Folies Bergère. Door het liedje kwamen er allerlei herinneringen boven.

Een ander mooi moment was een man die al wekenlang nergens meer op reageerde. Ik begeleidde twee meisjes. Zodra ik de eerste tonen inzette en hun stemmen in de ruimte galmden, begon de man te bewegen. Voor het eerst sinds lange tijd kwam hij weer tot leven. Zijn kleindochters waren dolgelukkig dat zij getuigen mochten zijn van dit moment. ‘Albert kijkt me trots en gelukkig aan. ‘Dit waren slecht twee van de vele voorbeelden die ik daar regelmatig beleef.’

We nemen afscheid. Ik had nog wel uren naar hem kunnen luisteren. Ik ken Albert al mijn hele leven en toch is het alsof ik hem vandaag weer opnieuw heb ontmoet.

Tekst: Sandy Theunissen; www.jouwtekstschrijver.nl

Foto: Henk Hulshof; www.henkhulshof.com